|
|
توي مشتش چيزي بود. محكم مي فشردش و مي ناليد ! پرستار جوان سر رسيده بود. با ديدن پرستار، التماس كرد و ناليد :
- شهرك اندارمري ي ي، شهرك ژاندارمري ي ي
پرستار پرسيد: « چي!»
- شهرك ژاندارمري ي ي، شهرك ژاندارمري ي ي
روي برانكاد نشسته بود. چادرش را در خود پيچيده بود. دوباره ناليد :
- شهرك ژاندارمري ي ي ، شهرك ژاندارمري ي ي
خانم رضايي سر رسيد. قد كوتاهي داشت. بهيار بود. پرسيد:
« چي شده خانم نصرتي؟»
« نمي دونم والله، الآن آوردنش .»
به صورت زن نزديك شد ، گفت:
« اسمت چيه خانوم ؟»
زن مشتش را نزديك او برد :
- شهرك ژاندارمري ي ي، شهرك ژاندارمري ي ي
« مي گم اسمت چيه ؟»
- شهرك ژاندارمري ي ي، شهرك ژاندارمري ي ي
سوپروايزر، كه در«ايستگاه پرستاري» تلفنش تمام شده بود، هيكل درشتش را تكان داد و باسنش را از روي صندلي پايين كشيد. گوشي تلفن غلطي زده بود روي ميز. خواست گوشي را سر جايش بگذارد ، پشيمان شد. ازهمان جا فرياد كشيد : ا
« چي شده بازم كه همه تون جمع شدين اونجا؟» ؟؟
صداي سوپروايزر را كه شنيد، به طرفش ناله كرد :
- شهرك ژاندارمري ي ي ، شهرك ژاندارمري ي ي
نزديكشان آمد . به خانم نصرتي گفت :
«كسي باهاش نيس ؟»
- نه، مدتيه كه آوردنش . ماشيني كه به ش زده در رفته !»
ميان سال بود . آنقدردرچشمانش ترس بود كه بتواند آن را در اورژانس به داخل بيمارستان منتقل كند . همه ترسيدند . بي دليل ترسيدند ! ترس، از بخش اورژانس گذشت . از راه روها گذر كرد . آسانسور خراب بود . مسير مردم را گرفته و از پله ها بالا رفت . در راهروها ، به ديگران سرايت مي شد . مي چسبيد و گرفتارشان مي كرد. باد زايمان زائويي را گرفت . از پوستش عبور كرد و به خون جنين رسيد . جنين تكاني خورد و پاهايش را به بيرون نشانه رفت . مي ترسيد اما تصميمش را گرفته بود . آنقدر فشار آورد تا بالاخره زن او را زاييد . احساس ترس، بيشترخودش را جلوه داد. بالاخره دكتر آمد . موبايلش «سمفوني بتهون» را نواخت : ا « سلام استاد . با زحمتاي ما ! به خدا شرمنده ام.»
وقتي اشاره كرد تا زن را از آنجا دور كنند ، گفت: « بله بله استاد ، بازم شرمنده ام . اينجا خودت كه مي دوني، ني، ني، ني...»
خانم پرستار دو نفر را صدا زد :
« ببريتش اتاق معاينه.»
زن همچنان مي ناليد :
- شهرك ژاندارمري ي ي ، شهرك ژاندارمري ي ي
به طبقه ي پنجم رسيده بود. درون عروق ساختمان رسوخ كرده بود و سراسيمه به دنبال مكاني مي گشت تا خودش را منسجم كند ! پرستار «ارولوژي» چاي مي نوشيد . متوجه نبود ، بيمارش، كه زير دستگاه «هموديالز» دراز كشيده است ، دارد مي رود ! آخرين جرعه ي چاي را به دهانش مي برد كه بيمار ، آه كشيد . دست و پايش را گم كرد و به سرپرستاري بخش ، خبر داد . دكتر كه آمد ، مريض رفته بود . گرماي آفتاب ، به شدت ظهر نبود اما هنوز’هلٌپٌ داشت . از لابه لاي« لوردراپه » عبور كرد و خود را به بخش مغز و اعصاب رساند . زن گفت : ا
- شهرك ژاندارمري ي ي ، شهرك ژاندارمري ي ي
روشنايي روز، به بيماران بخش آسيب مي زد به همين خاطر، از نور ملايم چراغ ، براي آنجا كمك گرفته مي شد .اتاق پراكنده از سايه روشني مايل به غروري بود كه بر او نهيب مي زد . وقتي نور به داخل خزيد ، مجبور شد انتظار بكشد تا چشمانش به تاريكي عادت كند . تاريكي ، ازترس او استفاده كرد و او را بلعيد ! زن ناله مي كرد: ا
- شهرك ژاندارمري ي ي ، شهرك ژاندارمري ي ي
پرستار گفت :
«خانوم ، آدرس خونه ات ، خونه ات كجاست ؟»
هنوز مشتش بسته بود . پرستار گفت :
« ببينم ، چيه تو دستت؟!»
مشتش را عقب كشيد و ناله كرد :
- شهرك ژاندارمري ي ي ، شهرك ژاندارمري ي ي
مردي به هم ريخته بود . درب اتاق را باز كرد و سراسيمه خود را روي زن انداخت :
«چه بلايي سرت اومده ؟ بالاخره با چشاي خودت ديدي شهراي بزرگ چه جوريه ، اينم تهرون . »
زن ناليد :
- شهرك ژاندارمري ي ي ، شهرك ژاندارمري ي ي
پرستارگفت :
« اونو مي شناسين ؟»
« خواهرمه . چه ش شده خانوم پرستار؟ تو رو به خدا به م بگين چه بلايي سرش اومده؟»؟
« ضربه خورده آقا ، ماشين به ش زده . خونه تون كجاس؟»
مرد گفت :
« شهرك ژاندارمري مي شينم »
دكتر گفت :
«باشه باشه استاد . حتمان ميام. اما گفته باشم ، من زياد «بريج» بلد نيستم . رو من حساب نكنين ها .»
مرد گفت:
« آخه تو اتوبان چيكار مي كردي؟ نگفتم اينجا نميتوني زندگي كني! بايس همونجا مي موندي .»
زن گفت : « شهرك ژاندارمري ميرم، مي بري؟» و مشتش را باز كرد . اسكناس صد توماني از ميان مشتش روي زانوي مرد افتاد . شماره ي گوشه راستش نبود!
سر پرستار در« رزوشن» با تلفن صحبت مي كرد . دكتر نبود . مريض ، خونش را به دستگاه دياليز سپرده بود . پرستار، چاي مي نوشيد . آفتاب ازسر شب رفته بود . عكسي با روسري، انگشت اشاره را روي دهانش گرفته بود . آسانسور، خالي مي رفت . فقط بالا مي رفت . كسي پايين منتظرش نبود . زن، ديگر نمي ترسيد. چُرت مي زد .
انجام تير83
|
|
|
